မိုင္းေမာေစ်း
၅-ရက္တေစ်း၏ရႈခင္းမ်ား
ေစ်းႀကိဳေန႕တရက္တြင္ ၄င္းတို႕အတြက္ အသားဟင္းလ်ာမ်ား ၀ယ္ယူရန္ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ကၽြဲသားႏွင့္အမဲသားမ်ားကို ေစ်းႀကိဳေန႕တြင္ သတ္ေလ႕ရွိေလသည္။ မုန္းေမာတြင္ ၁၀-ရက္ခန္႕ ၾကာေနစဥ္က ကၽြဲႏြားသတ္ေသာေနရာသို႕ ကၽြန္ေတာ္သြား၍ ေသခ်ာစြာၾကည္႕ေနမိသည္။ ကၽြဲ ၆ေကာင္၊ ႏြား ၂-ေကာင္၊ စုစုေပါင္း ၈-ေကာင္ ၁၀-ေကာင္ သတ္ၾကေလ႕ရွိသည္။ အမဲဖ်က္ေသာေနရာမွာ ေစ်းႏွင့္မနီးမေ၀း ကြင္းျပင္ထဲတြင္ျဖစ္သည္။ သံခၽြန္၊ ဓား၊ ပုဆိန္တို႕ျဖင့္ ခုတ္ထစ္ပိုင္းျဖတ္၍မွ မၿပီးခင္ အနီးအနားရြာမ်ားမွ အမဲဟင္းလ်ာ အ၀ယ္လာသူတို႕ ေရာက္ရွိေနတတ္ေပသည္။ ၀ယ္သူမ်ားသည္ အမဲဖ်က္သည္ကို ထိုင္ၾကည္႕ေနၾက၏။ ခုတ္ထစ္ပိုင္းျဖတ္ၿပီး၍ ၀ယ္ယူႏိုင္ၿပီဆိုလွ်င္ မိမိအလိုရွိသေလာက္ ၀ယ္ယူၿပီး အသားတုံးႀကီးမ်ားကိုထမ္း၍ ျပန္ၾကေလေတာ႕သည္။ က်န္ရွိေနေသာ အသားမ်ားကို ေစ်းေန႕တြင္ ဆက္လက္ေရာင္းၾကသည္။
ေစ်းေန႕၌ ကၽြဲပြဲဟုေခၚၾကေသာ ကၽြဲေရာင္း၀ယ္မႈကို ထိုကြင္းျပင္၌ျပဳလုပ္ေနၾကသည္။ ကၽြဲေကာင္ေရ ၁၀၀ ခန္႕ေစ်းေန႕တိုင္း ေရာက္ရွိလာတတ္သည္။ အလိုရွိသူက ႀကိဳက္ရာအေကာင္ကို ႀကိဳက္ေစ်းေပး၍ ၀ယ္သြားႏိုင္သည္။ ကၽြဲတေကာင္ကို ေငြေဟာင္း ၁၀၀ မွ ၁၅၀-က်ပ္ အထိေပးရတတ္ေလသည္။
သူတို႕ဆီ၌ အသံုးျပဳေသာ ေငြေၾကးစံနစ္ကို အနည္းငယ္ရွင္းျပရန္ လိုလာသည္။ သူတို႕အေခၚအားျဖင့္ ေငြေဟာင္းေငြသစ္ ၂-မ်ဳိးရွိသည္။ ေငြေဟာင္းမွာ ေရွးအဂၤလိပ္ေခတ္က က်န္ရွိခဲ့ေသာ ေဂ်ာ႕၊ ေ၀လာ၊ ေခါင္းျပတ္ဒဂၤါးမ်ားႏွင့္ မူးေစ့မ်ားကိုေခၚ၏။ ေငြသစ္မွာ ယခုကၽြန္ေတာ္တို႕ ျပည္ေထာင္စုသံုး ျမန္မာပိုက္ဆံကို ေခၚၾကသည္။
ပစၥည္းတခုကိုေရာင္းွ်င္ မူးေစ႕မည္မွ်ေငြေဟာင္းမည္မွ်ဟု ေျပာ၍ေရာင္းေလ႔ရွိသည္။ ဟိုပန္မွ လြန္သြားလွ်င္ ေငြေဟာင္းကိုသာ အသံုးမ်ားသည္။ မုန္းေမာသို႕ ေရာက္လွ်င္မူကား ေငြသစ္ကို လံုး၀လက္မခံၾကေတာ႕ေခ်။ ေငြေဟာင္းတက်ပ္သည္ ၃-က်ပ္ႏွင့္ညီမွ်ေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ပစၥည္း၀ယ္လိုလွ်င္ ပထမဆံုး ၃၆-ေကာင္ဒိုင္ျဖစ္သည့္ ေလာ္ပန္တရုတ္ထံ၌ ေငြလဲလွယ္ၾကရသည္။ ေလာ္ပန္သည္ ေငြလဲလွယ္ေရးဠာန သေဘာ ဖြင့္ထားသည္။ ေငြသစ္တက်ပ္မွာ မူးေစ့ ၆-ေစ့သာ တန္ဘိုးရွိသည္။ ေငြေဟာင္းတက်ပ္မွာမူကား အခ်ဳိ႕လည္းမူးေစ့ ၁၈-ေစ့ေပး၏။ အခ်ဳိ႕လည္း မူးေစ့ ၂၀ေပးၾကသည္။
ေငြသစ္ကိုလက္ခံေသာ အခ်ဳိ႕ေစ်းဆိုင္မ်ားရွိသည္။ စင္စစ္၄င္းဆိုင္မ်ားမွာ ေလာပန္တရုတ္၏ လက္ေအာက္ခံ အဆက္အသြယ္ရွိေသာ ဆိုင္မ်ားႏွင့္ ၆-ေကာင္ဂ်င္၊ ေလးေကာင္ဂ်င္ ၀ိုင္းမ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။ ေငြသစ္ေငြေဟာင္း သုံးစြဲေနမႈျပႆနာကို ေျဖရွင္းရန္ အစီအစဥ္မ်ားရွိပါသလားဟု နယ္ျခားအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဌာနမွ တာ၀န္ခံတဦးအားေမးျမန္းၾကည့္ရာ၊ အစီအစဥ္အထူး မရွိေသာ္လည္း ေငြေဟာင္းစံနစ္တေျဖးေျဖးေပ်ာက္သြားရန္ ျပည္မမွ တင္ပို႕ေရာင္းခ်မည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ေငြေဟာင္းႏွင့္၀ယ္ယူျခင္းလက္မခံဘဲ ေငြသစ္ႏွင့္သာ ေရာင္းခ်ပါက ပစၥည္းရွားပါးမႈေၾကာင့္ ၄င္းတို႕မွာ မ၀ယ္၍မျဖစ္သျဖင့္ ေငြသစ္ကိုအလိုေလ်ာက္အသံုးျပဳလာရမည္ဟု ေျပာျပပါသည္။ ဥပမာ-ဆန္ႏွင့္ဆားမွာ ၄င္းတို႕မ၀ယ္မျဖစ္ေသာ ပစၥည္းျဖစ္၏။ ဆန္ႏွင့္ဆားမွာ ျပည္မမွေထာက္ပံ့ေရး လုပ္ေနရေသာ ပစၥည္းမ်ားျဖစ္ေလသည္။ ေငြေၾကးပမာဏအေနႏွင့္ တြက္လွ်င္ ၄င္းေဒသ၌ လွည့္လွယ္ သံုးစြဲေနေသာ ေငြေဟာင္းမွာ ၁-သန္းေက်ာ္ ၂-သန္းခန္႕ရွိမည္ဟု သိရေလသည္။
၅-ရက္တေစ်းမ်ားတြင္ ဟိုပန္ေစ်းသည္ အႀကီးဆုံး ျဖစ္ေလသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္႕အေနႏွင့္ကမူ မုန္းေမာေစ်းတန္းကို အႏွစ္ၿခိဳက္ဆံုးျဖစ္သည္။ မုန္းေမာေစ်းသည္ ဖာလုံ၀က္ခန္႕ရွည္ေသာ ဆုိင္တန္းမ်ား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တည္ရွိေနေပသည္။ အလယ္တြင္ တဲတန္းမ်ားထိုး၍ အစားအေသာက္ဆိုင္မ်ား အမ်ားဆံုးရွိသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေစ်းဆိုင္မ်ားမွာ အတိတက်ျပဳလုပ္ထားေသာ အိမ္ဆုိုင္သေဘာျဖစ္သည္။ လူလည္းေနထိုင္သည္။ ေစ်းေန႕မဟုတ္သည့္ ေန႕၌လည္း ဖြင့္ခ်င္ဖြင့္ႏိုင္သည္။ ပိတ္ခ်င္ပိတ္ထားႏိုင္သည္။ သို႕ေသာ္ လဘက္ရည္ဆုိင္ ၂-ဆိုင္ႏွင့္ တရုတ္ကုန္စုံဆို္င္ ၂-ဆုိင္၊ ၃-ဆုိင္မွ လြဲ၍ အားလုံးဆိုင္မ်ားမွာ ပိတ္ထားသည္က မ်ားသည္။ ေစ်းေန႕က်မွ ဖြင့္၍ေရာင္းေလ့ရွိသည္။
ေျမႀကီးတြင္ ခ်၍ေရာင္းေသာ ေစ်းသည္ကေလးမ်ားမွာ အမ်ားဆုံးျဖစ္သည္။ ေရာင္းေသာပစၥည္းမ်ားကလည္း အစုံဆုံးျဖစ္သည္။ အငယ္ဆုံး ငရုတ္သီးေထာင့္မွစ၍ အႀကီးဆုံး ၀က္ေကာင္လိုက္ေရာင္းသည္အထိရွိသည္။ ေစ်းထိပ္မွစ၍ ၀င္လာလွ်င္ေျမအိုးႏွင့္ သံဒယ္အိုးမ်ား ေရာင္းသည့္ဆိုင္မ်ား၊ ၀ါးလုံးမ်ာျဖင့္ အေကာင္လိုက္ညွပ္၍ ခ်ည္ေႏွာင္ထည့္ထားသည့္ ဆန္နီ၊ ေကာက္ညွင္း၊ ပဲစသည္တို႕ကို ျမင္ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။ ပစၥည္းအမ်ဳိးအစားအေနႏွင့္ ေရာင္းခ်သည့္ေနရာ သတ္မွတ္ထားသည္မဟုတ္၊ အဆင္ေျပသည့္ေနရာတြင္ ခ်၍ေရာင္းတတ္ၾကသည္။
ရွမ္းအိုးစည္ႀကီးကို ထုရုိက္ေနသည္မွာ အေ၀းကပင္ၾကားေနရပါသည္။ ေမာင္းႀကီးကို ထုရုိက္သည္ကိုလည္းၾကားေနရသည္။ အိုးစည္ႏွင့္ ေမာင္းမ်ားမွာ ေရာင္းခ်ရန္ ေၾကာျငာသေဘာတီးခတ္ထုရိုက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ၀ယ္လိုက တီးခတ္ၾကည့့္ႏိုင္၏။ ထုႏွက္ၾကည့္ႏိုင္သည္။ ႀကိဳက္မွ ၀ယ္ရန္ျဖစ္သည္။
ေငြးေဆးတံႀကီးကိုခဲ၍ လ၀အမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ တန္းစီၿပီးထိုင္ေနၾကသည္။ ၄င္းတို႕ေရွ႕တြင္ အပုံကေလးမ်ား လုပ္၍ထားေသာ ငရုတ္သီး၊ ၾကက္သြန္၊ ရွားေစး၊ ထုံး၊ ကြမ္းသီး၊ ေဆးစသည္ျဖင့္ အေသးအဖဲြ ေတာက္တိုမယ္ရ ရွိသည္။ တခ်ဳိ႕ကေလးငယ္ကေလးမ်ားသည္ ၾကက္တေကာင္ကိုက်ဳိးခ်ည္ကိုင္ထားၿပီး ထိုင္ေနသည္ကိုလည္း ျမင္ရမည္။ ၾကက္ေရာင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ အဘိုးႀကီးတေယာက္ကမူ လုံးေနေအာင္၀သည့္ ေခြပုကေလး ၃-ေကာင္ခန္႕ကို ႀကိဳးႏွင့္ခ်ည္ၿပီး ၀ပ္ေနေစ၏။ သူကေတာ႕ နံေဘးမွေဆးတံႀကီးကို ခဲေနတတ္သည္။ ဤသည္မွာလည္းေခြးေရာင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေခြးသားစားၾကသည္ဟူေသာ စကားကိုခုမွပင္ ကၽြန္ေတာ္ယုံေတာ႕သည္။
ေစ်းအတြင္း၌ပင္ လူ၅-ေယာက္၊ ၆-ေယာက္အုပ္စုလိုက္ တတြဲတြဲႏွင့္ ေျမေပၚတြင္ ၀ိုင္းထိုင္ေနၾကသည္ကိုလည္း ျမင္ေတြ႕ရမည္။ အနီးသို႕ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္မွ ဘိန္းအေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ေနသည္ကို ျမင္ရသည္။ ဘိန္းေရာင္း၀ယ္မႈလုပ္ေသာ ဆိုင္မ်ားမွာ မ်ားစြာရွိသည္။ တခ်ဳိ႕မွာ ေျမေပၚတြင္ခ်၍ အခ်င္းခ်င္းျပန္၀ယ္ၾကသည္လည္း ရွိသည္။ သို႕ေသာ္ေစ်းမေကာင္းလွေခ်။ ဘိန္းကိုအႀကီးအက်ယ္၀ယ္ေသာသူမ်ားမွာ တရုတ္ေတြပင္ျဖစ္သည္။ ဘိန္းေစ်းမွာ ခန္႕မွန္းေျခအားျဖင့္ တပိႆာကို ေငြေဟာင္း ၇၀-က်ပ္ခန္႕ျဖစ္သည္။ တခါတရံ ၁၀၀-က်ပ္ေစ်းထိလည္း တိုးျမင့္တတ္သည္။ ဘိန္း၀ယ္ယူသည့္ေနရာ၌ တရုတ္မ်ားက ဖိႏွိပ္ထားေသာ အခ်က္တခုရွိေနသည္။
ဘိန္းလာေရာင္းလွ်င္ အလယ္မွ ဓားႏွင့္လွီး၍ခဲြၾကည့္ၿပီး၊ မစစ္ဘူး အေရာအေႏွာ ရွိတယ္ဟု မတရားေျပာကာ ေစ်းကိုႏွိမ္၍ေပးလုိက္၏။ ေရာင္းလုိကေရာင္း မေရာင္းလိုကေနဟုေျပာလိုက္သည္။ လ၀အမ်ဳိးသားႀကီးမွာ ေစ်းနည္းလြန္းေန၍ မေရာင္းဘဲ တျခားဆုိင္သုိ႕သြား၏။ ေနာက္ဆိုင္ကလည္း ထိုနည္း၄င္းပင္။ ေစ်းတေလွ်ာက္လုံး ႏွံ႕ေနေအာင္သြားၿပီးမွ တရုတ္ဆုိင္ကိုဘဲ ေပးသည့္ေစ်းႏွင့္ ျပန္ေရာင္းရရွာသည္။ ဘိန္းေရာင္းၿပီးမွမိမိမွာ အျခားလိုအပ္ေသာ ပစၥည္းမ်ား ၀ယ္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။
အရက္သမားယစ္ထုပ္ႀကီးမ်ား၏ ေစ်းလယ္၌ျဖစ္ပ်က္ပုံသည္ ေတာ္ေတာ္ရယ္ဘို႕ေကာင္းသည္။ အခ်ဳိ႕သည္ ေရာင္း၀ယ္မႈကိစၥမရွိဘဲ၊ ၂-မုိင္ ၃-မို္င္ ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္းေလွ်ာက္၍ သက္သက္အရက္ေသာက္ရန္ ေစ်းသို႕လိုက္လာၾကသည္။ ေရနံဆီသံပုံးမ်ဳိးျဖင့္ အရက္ထည့္ေရာင္းေသာ ဆိုင္မ်ားကလည္း ေစ်းတေလွ်ာင္တြင္ေပါလွေပသည္။ တဆိုင္ၿပီးတဆုိင္ ၂-မူးဘိုး ၃-မူးဘိုး ဆက္၍ေသာက္သြာသူမ်ားလည္းရွိသည္။ တခုထူးျခားသည္မွာ အရက္ကို ပထမျမည္းၾကည့္ႏိုင္၏။ လက္၃-လံုးခန္႕ရွိ ခြက္ကေလးတြင္ တ၀က္ခန္႕ထည့္ေပးေသာ အရက္ကိုျမည္းၾကည့္ၾက၏။ ႀကိဳက္မွ၀ယ္ေသာက္။ မႀကိဳက္လွ်င္အျခားဆိုင္သို႕ ေျပာင္းေရႊ႕ႏိုင္၏။ တခ်ဳိ႕ဘရုတ္က်ေသာသူမ်ားမွာ အရက္လည္း ေသာက္ခ်င္၏။ ပိုက္ဆံလည္း မရွိျဖစ္ေနရာ တဆိုင္စီ အရက္ခြက္ေတြကို ေလွ်ာက္၍ျမည္းသည္၊ ေစ်းအေရွ႕ထိပ္မွ၀င္လာရာ အေနာက္ထိပ္သို႕ေရာက္ေသာအခါ ျမည္းသည့္အရက္ႏွင့္ပင္ ပုံလဲေနေတာ႕သည္။ ပိုက္ဆံမကုန္ဘဲ အရက္၀ေအာင္ ေသာက္ရေသာနည္းေပတည္း။
အစားအေသာက္ဆိုင္မ်ားမွလည္း စားသူေသာက္သူ ေတာ္ေတာ္ေပါသည္။ ဆန္ေခါက္ဆဲြဆိုင္မ်ားႏွင့္ တို႕ဟူး အတုံးလိုက္ ဟင္းခ်ဳိႏွင့္ေရာေရာင္းေသာ ဆိုင္မ်ားရွိသည္။ စင္စစ္ ဆန္မႈန္႕ကို အျပား၊ အလံုး၊ အတံုးစသည္ျဖင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိးလုပ္ေရာင္းျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ၄င္းအစာကိုစားၾကည့္ရာ ေပါ႕ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ခံတြင္းတြင္ အရသာမေတြ႕လွ။
အ၀တ္ထည္ ေရာင္းေသာဆိုင္မ်ားလည္း အမ်ားအျပားေတြ႕ရသည္။ ၅-ရက္ တေစ်းမ်ားကို လွည့္၍ ေရာင္းခ်ေနေသာ အထည္ကုန္သည္ ကုလားတေယာက္ကို မုန္းေမာေစ်းတြင္ ၂-ရက္ႀကိမ္တိုင္ ေတြ႕ခဲ့ရဘူးသည္။ သူသည္ ခ်ဳပ္ၿပီးသား ေဘာင္းဘီ၊ အကၤ်ီ၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါ၊ ေခါင္းစြပ္၊ ဆြယ္တာႏွင့္ မိုးကာ ပလက္စတစ္မ်ားကို ေရာင္း၏။ အေျခအေနကိုေမးၾကည့္ရာ အင္မတန္ေရာင္းေကာင္းေၾကာင္း ေတြ႕တိုင္း ေျပာသည္။ ထိုကုလားမွာ ဘယ္ကဲ့သို႕ေရာင္းေနသည္မသိ။ ရွမ္းႏွင့္လ၀စကားေျပာတတ္ေသာ္လည္း ျမန္မာစကား မတတ္ေခ်။
ေရာင္းခ်ေသာ ေစ်းႏႈန္းမ်ားမွာလည္း ႀကီးျမင့္သည္။ ႏို႕ဆီတလံုး ၃-က်ပ္၊ ဖေယာင္းတိုင္တထုပ္ ၁-က်ပ္ခြဲေပးေနရေလသည္။ ဆီတပိႆာ ၃-က်ပ္၊ ေရနံဆီ ၁-က်ပ္ျပား ၅၀၊ ဆန္တပုံး ၁၅-က်ပ္စသည္ျဖင့္ ေပးေနရသည္။ အၾကမ္းအားျဖင့္ ျပည္မထက္ ၂-ဆ ၃-ဆ ေစ်းႀကီးေနတတ္ေပသည္။
ေငြေဆးတံအေကာင္းတခုသည္ ေငြေဟာင္း ၃၀-က်ပ္ေပးေနရသည္။ ေခြးတ ေကာင္မွာ ေငြေဟာင္း ၃-က်ပ္မွ ၇-က်ပ္ထိေပးေနရသည္။ ေဘာင္းဘီခ်ဳပ္ေသာ အနက္စတကိုက္လွ်င္ ေငြေဟာင္း ၃-က်ပ္မွ ၅-က်ပ္ ထိေပးရသည္။
၀လူမ်ဳိးမ်ားသည္ ပလပ္စတစ္အစမ်ားကို မိုးကာအျဖစ္္အသုံးျပဳတတ္ၾကေလၿပီ။ ေစ်းထဲတြင္လည္း ၄င္းအစမ်ားကို အထည္ဆိုင္ႀကီးမ်ားတြင္ ေရာင္းခ်ေနသည္ကို ျမင္ေတြ႕ရသည္။ တကိုက္ကို ၃-က်ပ္ ေပးရသည္။ မိုးရြာလွ်င္ ၄င္းအစမ်ားကိုျခဳံ၍ ေတာင္ယာလုပ္ျခင္း၊ ခရီးသြားျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေနၾကသည္။ ခေမာက္ေဆာင္းျခင္း၊ သင္တိုင္းျခဳံျခင္းတို႕ထက္ ပလပ္စတစ္ျခဳံရျခင္းကို ပို၍ သေဘာက်ၾကဟန္တူသည္။ ဤသည္မွာ ေခတ္မွီလာေသာ အခ်က္တခုပင္။
လူစည္ကားဆုံးေနရာမွာ ၄-ေကာင္ဂ်င္၊ ၆-ေကာင္ဂ်င္၀ိုင္းႏွင့္ ၃၆-ေကာင္ဖြင့္ ရာ ဒိုင္တုိ႕ ျဖစ္ေပသည္။ ရွမ္းျပည္တခြင္တြင္ ေလာင္းကစားမႈမ်ား ပိတ္ပင္ထားေသာ္ လည္း၊ ၀နယ္တြင္မူကား အစိုးရက ဆက္လက္ခြင့္ျပဳထားေလသည္။ ဤေလာင္းကစား မႈမ်ားကို ေစ်းႀကိဳေန႕ႏွင့္ ေစ်းေန႕မ်ားတြင္ ျပဳလုပ္ၾကေလသည္။ မုန္းေမာ၊ ပန္ေရာင္၊ ပန္လုံတို႔တြင္ တေန႕တႀကိမ္သာဖြင့္ေသာ္လည္း ဟိုပန္ႏွင့္ ကြမ္းလုံတြင္ တေန႕လွ်င္ ၂-ႀကိမ္ဖြင့္ေလသည္။ ၃၆-ေကာင္ရွိေသာအရုပ္မ်ားတြင္ ႀကိဳက္ရာအေကာင္ကိုမူးေစ့ ၄-ေစ့မွစ၍ ႀကိဳက္သေလာက္ထိုးႏိုင္ေလသည္။ ေပါက္ခဲ့ေသာ္၂၇ဆေလ်ာ္သည္။ နံနက္၁၀-နာရီခန္႕တြင္ ေထာင္ထားေသာ ၀ါးလုံးထိပ္သို႕ ေပါက္ေကာင္ကို တင္ထား လိုက္သည္။ ေပါက္ေကာင္တင္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေလာပန္ကိုယ္တိုင္ေရးေသာ တရုပ္္စာႏွင့္ အတိတ္ကို ဒိုင္ေရွ႕တြင္ ကပ္ထားေလ့ရွိသည္။ ႀကိဳက္ရာအေကာင္ထိုးၾကသည္။ တရုတ္စာ မတတ္သူမ်ားကမူ ေလာပန္ကို ျမန္မာလို ပါးစပ္မွအေျပာခို္င္းၿပီး အတိတ္ ေတာင္းရသည္။ အတိတ္မ်ားမွာ နီးစပ္ရာအဓိပၸာယ္ကို ေပးျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနႏွင့္မူ ခန္႕မွန္း၍မရေပ။ ၃၆-ေကာင္ကိုၾကဳံတိုင္း အတိတ္ေတာင္း ၍ထိုးခဲ့ဘူးသည္။ တႀကိမ္မွ် မေပါက္ခဲ့ေပ။
ေပးေသာအတိတ္မ်ား စဥ္းစားရခက္သည္ကို သက္ေသျပပါမည္။ (သင့္အဘို႕ ယေန႕ကုသိုလ္ကံေကာင္းပါသည္။ သင့္မွာေျမးရွိ၍ ကၽြႏု္ပ္မွာသားရွိပါသည္။ ေပါက္ ေကာင္ထားရာေဒသမွာ ပန္ခြန္) ဟု အတိတ္ေပးစဥ္က ေပါက္ေကာင္မွာ က်ီးကန္း ျဖစ္ပါသည္။ (ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလုံးေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါတယ္။ အစားေကာင္းစားၿပီး ေတးသီခ်င္း သီဆိုၾကမယ္။ ေပါက္ေကာင္ထားရာေဒသ ကြတ္ခိုင္)ဟု အတိတ္ေပးၿပီး ေႁမကိုဖြင့္သြားသည္။ (ခရီးေ၀းကလာရတာ ပင္ပန္းလွပါတယ္။ ခရီးလဲ သြားရအုံးမယ္။ ဘယ္သြားလို႕ ဘယ္လာရမွန္းမသိပါ။ ေပါက္ေကာင္ဖြင့္ရာေဒသက်ဳိင္းတုံ) ဟု အတိတ္ ေပးစဥ္က ငွက္ကိုဖြင့္သြားပါသည္။
စင္စစ္စဥ္းစားရခက္သည္ဟု ဆိုရေသာ္လည္း ဖြင့္ၿပီးေသာအခါ ေပးေသာ အတိတ္ႏွင့္ ဆြဲ၍ဆက္စပ္ၾကည့္လွ်င္ ဟုတ္သလိုလိုရွိသည္။ ၿပီးခဲ့ေသာ အပတ္က ဖြင့္ၿပီးသည့္အေကာင္မွာ ငုတ္တုတ္ေကာင္ဟု ၄င္းတို႕ေခၚၾကသည္။ ထိုအေကာင္ကို ေနာက္တပတ္ဖြင့္လွ်င္ ထည့္၍မဖြင့္ေခ်။ ၃၆-ေကာင္၀င္ေငြမွာ တပြဲလွ်င္ ၂၀၀၀ေက်ာ္၊ ၃၀၀၀ခန္႕ရွိေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရွိခိုက္ အမ်ားဆုံးေလ်ာ္ရေသာေငြမွာ လ၀တေယာက္ထိုးသည့္ေငြေဟာင္း ၄၀ ပင္ျဖစ္ေလ သည္။ ေႁမဖြင့္သည့္အပတ္က ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ေလာပန္မွာ ျမန္မာေငြ၃၂၄၀-က်ပ္ ေလ်ာ္လိုက္ရေလသည္။ ေပါက္ေကာင္ဖြင့္ၿပီးတိုင္း ေလာပန္တရုတ္ကို အေျခအေန ေမးၾကည့္မိ၏။ ““မကိုက္ဘူးဆရာကီးရႈးံတယ္””ဟု အၿမဲတမ္း ေျပာတတ္သည္။ သို႕ေသာ္ ေလာပန္တရုတ္ၿဖီးေနေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ သိပါ၏။
အခ်ဳိ႕ေသာလ၀မ်ားမွာ ပါလာေသာေငြကေလးျဖင့္ ၃၆-ေကာင္ထိုးထားၿပီး မိမိယူလာသည့္ ပစၥည္းကေလးမ်ားကို ခ်ေရာင္းေလသည္။ ၃၆-ေကာင္ဖြင့္သည့္ မြန္းလဲြ၂-နာရီတြင္ ေရာင္းဘုိ႕ပစၥည္းမ်ားကုန္သေလာက္ျဖစ္သြားသည္။ ၃၆-ေကာင္ မေပါက္၍ မေက်မနပ္ျဖစ္ကာ ေစ်းေရာင္းရသည့္ပိုက္ဆံႏွင့္ ေခ်ာက္ဂ်က္ေခၚ ၆-ေကာင္၀ိုင္းကို ၀င္ထိုးရာ ရွိသမွ်ပိုက္ဆံကုန္သည္ကမ်ားေလသည္။ ၀မ္းနည္းပက္လက္ မျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ခပ္မႈိင္မႈိင္ႏွင့္ပင္ ေစာေစာက ႀကိဳတင္၀ယ္ယူထားေသာ ဆားထုပ္ ကေလးကိုထမ္း၍ ရြာလမ္းကို ျပန္ၾကေလေတာ႕သည္။ ၄င္းတို႕သည္မည္သည့္ ပစၥည္း မွ် မပါခ်င္ေနေပေစ၊ ဆားထုပ္ပါလွ်င္ ေက်နပ္ႏုိင္သူမ်ား ျဖစ္သည္။
ေစ်းသည္နံနက္ ၈-နာရီ ေလာက္မွစ၍ စည္လာ၏။ ၁၀-နာရီေက်ာ္ခန္႕ အခ်ိန္သည္ အစည္ကားဆုံးအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လူဦးေရမွာ ၅၀၀ ေက်ာ္ ၁၀၀၀ခန္႕ ရွိလိမ့္မည္ဟု ထင္သည္။ ညေန ၃-နာရီေလာက္တြင္ ေစ်းကြဲသြားေလ ေတာ႕သည္။ အျခားေစ်းဆိုင္မ်ား သိမ္းသြားၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ေခ်ာက္ဂ်က္၀ိုင္းမ်ား ကား ညေန ၅-နာရီေက်ာ္သည္အထိ ရွိေသးသည္။ အရက္ေသာက္လြန္၍ မူးလဲေန ေသာ သူမ်ားမွာလည္း တုံးလံုးပက္လက္ပင္ က်န္ရစ္ခဲ့၏။ တခ်ဳိ႕မွာ ေန၀င္မိုးခ်ဳပ္မွ ထျပန္သြားၾကေလသည္။
No comments:
Post a Comment